Joyce Merkies

Waarachtigheid in tijden van zelfcensuur

Gisteren overkwam het me weer
maakte ik het mezelf niet makkelijk.
Kennelijk passen onhandige openhartigheid
en rauwe eerlijkheid
bij wie ik ben.
Wellicht is het voor mij zelfs
de hoogste daad van liefde, van ethiek
als je bedoelt wat je zegt
als je binnenkant aansluit op je buitenkant
er zo min mogelijk ruimte zit
tussen intentie
tussen woorden 
en daden.
Stelt het anderen ook niet onbewust gerust?
Als ze voelen dat ze krijgen wat ze zien?

In een wereld echter
waarin veelal niet waarheidsliefde en inhoud 
maar vorm en conventies centraal worden gesteld
waarin de woorden om ons heen 
al te vaak dienen 
om een bedoeling of agenda te verhullen
waarin velen 
in verwarring door het schaduwenspel 
genoegen nemen met beschaafde verdoezelingen
op hun beurt veilige, versluierde reacties geven
daarin is het doorprikken van valse getuigenissen 
van mooi klinkende verklaringen 
daarin is het willen blootleggen van de kern
de fundamentele drang om de waarheid eer aan te doen
er een die de boel af en toe stevig op scherp kan zetten. 

Wat bedoeld was om licht te brengen in duisternis
liefdevol porrend en prikkend 
door de opgestapelde oneerlijkheid
door maatschappelijke hypocrisie en ideologie
heeft vaak ook teleurstelling tot gevolg.
Het zwaard van waarheidsliefde is scherp.
De drang om de essentie te kennen 
de verborgen lagen boven tafel te krijgen 
kan door een ander worden verstaan
als een bedreiging van zijn wereldbeeld
als een aanval of provocatie.
En als die ander verkrampt
zich verschanst of de verbinding wordt verlamd
dan mis je niet alleen je doel
maar raak je er zelf ook door verwond.

Je ervaart het niet willen geloven 
van jouw oprecht gedeelde bevindingen
als een afwijzing van jouw ziel.
Dat doet zeer.
Weet echter: de ander doet je niet bewust pijn
maar wordt - door de scherpte van jouw zwaard 
geraakt op diepere niveaus 
dan hij of zij op dat moment aankan 
of zich van bewust is.
Probeer zo’n reactie niet persoonlijk op te vatten.
Het is de angst die spreekt.
Het gaat niet over jou.
Jij mag uitkomen voor je diepste gevoelens en inzichten
maar realiseer je 
dat niet iedereen die kan ontvangen.

Dit betekent dat je soms 
je eigen waarheid moet dragen 
zonder dat die door een ander wordt erkend.
Je staat dan alleen
maar in contact met je eigen ziel.
Laat dat genoeg zijn.
Leer aanvoelen wie jouw confrontaties aankan
er zelfs van houdt
en wees terughoudend 
ten opzichte van hen 
die deze niet kunnen verwelkomen.
Ieder mens mag immers 
zo lang over bewustwording doen 
als hij zelf wil.
Levens lang als het moet.

Ik besef nu: ikzelf heb
ondanks zelfreflectie 
ook nog de nodige blinde vlekken.
Andere mensen kunnen me daarop wijzen
maar dan zie ik ze wellicht nog steeds niet.
Want bewustwording gebeurt van binnenuit 
op ons zelfgekozen moment.
Koester deze mooie kwaliteit.
Blijf de waardevolle tocht 
naar de waarheid ondernemen.
Maar dring je bevindingen niet op.
Boor je zwaard niet in het vlees van de ander.
Wijs er slechts lichtjes iets mee aan.
Misschien is dat wel het belangrijkste wat ons te doen staat:
gaandeweg een mens worden.

Joyce Merkies (2022)

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *